De Sani Pass

Uniek voor Afrika, al ruim voor 9 uur krijgen we een seintje dat onze chauffeur gearriveerd is. We worden samen met twee andere Nederlanders verwelkomd door David en gaan op pad naar de Sani Pass. Onderweg verteld David veel over wat we te zien gaan krijgen, een stuk geschiedenis en welk wild er langs de route kan worden gespot.
Na eerst een stuk asfaltweg volgt de "dirt road", vooralsnog een goed berijdbare gravelweg. Voordat de weg echt begint te stijgen volgt de Zuid Afrikaanse grenspost waar de paspoorten moeten worden gestempeld. We rijden nu niemandsland in, officieel behorend bij Zuid Afrika maar tussen de grensposten in. Onderweg spotten we vogels, op grote afstand een paar Elanden en een groep Bavianen. Uiteraard worden de nodig foto-stops gemaakt om van de mooie uitzichten te genieten. De weg naar de 2874 mtr. hoge top wordt steeds steiler en eindigt met een een aantal haarspeldbochten bij de hoogstgelegen kroeg op de top. Net daar voorbij passeren we de grenspost van Lesotho waar de volgende stempels in onze paspoorten worden gezet. Voor het gemak wordt de inkomende en de uitgaande stempel maar gelijk gezet, hoeven we straks niet meer te stoppen. Bij de grens veranderd de "dirt road" in een perfecte asfaltweg. Volgens David wordt deze op dit moment, inclusief de benodigde bruggen en waterafvoersystemen, gratis en voor niets aangelegd door de Chinezen, vanaf de grens tot aan de eerstvolgende stad, zo'n 64 km. verderop. Het werkelijke verhaal hierachter weet David ons niet te vertellen maar er zal een reden achter de gift van de Chinezen zitten. Niets is immers voor niets, ook in China niet.
Eenmaal in Lesotho bezoeken we op de desolate, kale en grauwe hoogvlakte een nederzetting van de plaatselijke bevolking. Dergelijke nederzettingen worden gebouwd om de herders, die doorgaans 6 maanden met hun vee door de bergen trekken, te kunnen voorzien van eten en drinken. Aan de kleur vlag bij de hutten is af te lezen of er brood, vlees of groenten te verkrijgen zijn. Uiteraard haalt de bevolking hier ook een deel van hun inkomsten uit het toerisme, alle tours stoppen hier immers en iedereen wordt uitgenodigd om het verhaal van de inheemse bevolking te horen, plaatselijke producten te proeven en indien gewenst zelf gemaakte souvenirs te kopen. Wij krijgen vers gemaakt brood te proeven. Dit wordt vers uit de primitieve oven, gestookt op koeiestront, gehaald om te proeven. Lekker, en van de brandstof proef je niets..... Na een heel verhaal over het Koninkrijk Lesotho, zijn ontstaan en de bronnen van inkomsten, nemen we afscheid en rijden terug naar de hoogstgelegen kroeg voor de lunch.
Als we terug buiten komen blijkt het geheel bewolkt, door de sterke wind was de temperatuur al gematigd maar nu is het kil. Na de lunch volgt de terugtocht via dezelfde route.
Al met al is de tocht zeker de moeite waard, de route biedt fantastische uitzichten en de weg naar boven is een uitdaging voor mensen met hoogtevrees. De verhalen die de ronde doen dat de weg nagenoeg onbegaanbaar is lijkt, althans bij deze weersomstandigheden, sterk overtrokken. Met een 4x4 is deze weg goed te doen al hebben de tourguides een hekel aan mensen die dat daadwerkelijk ten uitvoer brengen. Als ik een 4x4 had gehad dan zou ik deze route graag zelf gereden hebben.......