Een stap terug in de tijd, dat lijkt het als we verder Transkei in rijden. Het eerste dorp waar we doorheen komen, Butterworth, zien we weer het Afrika zoals we wij het kennen van eerdere trips. Alles leeft en gebeurt hier op straat, de doorgaande snelweg wordt even onderbroken door stalletjes en een hoop drukte. De weg slingert verder door een gebergte met overal kleine gehuchten, rondavels en hutjes, maar toch ook steeds iets grotere en nettere huisjes. De omgeving bestaat uit heuvels, zonder verdere begroeiing, alleen grasland.
We komen vandaag door het dorp waar Nelson Mandela is opgegroeid en nu begraven ligt, dat biedt een unieke kans om een bezoek te brengen aan het graf. We weten dat het niet de bedoeling is er een bedevaartsoord van te maken dus we vragen ons af of het uberhaupt staat aangegeven. Nee dus de doorgaande weg komt langs / door Qunu, maar geen bord of iets. Je bent dus zo het dorp voorbij, we draaien terug en gaan van de hoofdweg af en vragen het een jongen in schooluniform ; hij praat geen engels maar weet wat we bedoelen en stuurt ons een kant op. Ook daar lijkt niets op wat we zoeken, dus nog maar eens gevraagd. Deze spreekt wel engels en wijst ons een richting op en zegt dat het niet buiten is, maar binnen en dat we de security moeten vragen of we het kunnen bezoeken. We zien inderdaad een officieel uitziend gebouw met een toegangspoort en er loopt iemand rond. Het blijkt een soort bewaker en we zitten aan het goede adres maar het zweet breekt hem uit als we hem vragen of we het graf kunnen bezoeken. Wazig verhaal, er zijn wat problemen, maar we mogen er niet in. Overigens wijst hij ons uiteindelijk wel waar het graf is, vlakbij en buiten in een aangelegd stuk tuin. Vanaf de weg is het zichtbaar, maar dichterbij kan niet, want om het hele terrein staan hekken.
Dan rijden we verder naar Umtata (Mthatha) waar we zelfs in het derde eettentje prima koffie scoren en boodschappen doen. Vanavond moeten we zelf koken want we zitten in een eco lodge ver van de bewoonde (westerse) wereld. Vanuit Umthatha rijden we met de route beschrijving die we van de lodge gekregen hebben verder over een voor het grootste gedeelte, zo'n 50 km, onverharde weg. Zonder deze beschrijving hadden we de lodge ook nooit kunnen vinden, hij staat nergens aangegeven. Het weer is er inmiddels alleen maar mooier op geworden en het is inmiddels ruim 25 graden; goed weer voor het strand als dit zo blijft. We rijden anderhalf uur door dorpjes zoals we deze vanaf de grote weg hebben gezien, alleen de weg er naartoe is al fantastisch.
Voor de verandering zijn we weer eens de enigste gasten voor vannacht en hebben een rondavel met een complete keuken ernaast tot onze beschikking en een uitzicht over de Indische oceaan, waar regelmatig walvissen te spotten zijn.
We lunchen op ons terras en gaan dan naar het strand, het bewolkt alleen steeds meer dus bruin zullen we niet worden. Dan maar langs de kust wandelen en weer wat schelpen zoeken, maar ook een oog op de zee voor de walvissen.
Uiteindelijk zien we zelfs ook een school dolfijnen vlak voor de kust zwemmen en Ger ziet een walvis echt springen, ik zie alleen nog spetterend water (typisch geval van te laat).
Als we willen gaan koken begint het net te regenen, we kunnen de braai dus niet gebruiken en wijken uit naar het gasfornuis.