Een lege snelweg
Blijf op de hoogte en volg Jozien en Ger
23 Augustus 2014 | Myanmar, Kalaw
Woensdag 20 augustus
Er vallen hier niet alleen kortstondige, hevige, tropische buien, het kan ook gewoon regenen. Zoals vandaag dus. Vannacht is het begonnen en zowat de hele weg naar Kalaw is het nat gebleven. Ook vanmiddag blijft het miezeren.
We zijn na het ontbijt om 7.30 vertrokken. Het eerste stuk hebben we de "Highway" genomen om even een stukje op te schieten. Waarom deze weg ooit is aangelegd is een raadsel, over een traject van ca. 180 km spotten we hooguit 25 auto's en vrachtverkeer ontbreekt totaal. Wel zijn er af en toe fietsers op de weg en ossenkarren erlangs. Aangezien langs deze weg nog totaal geen bebouwing is krijg je meer van de natuur mee dan langs de oude weg, alleen jammer dat het zicht beperkt is door regen en mist. We rijden tussen de rijstvelden waar regelmatig locals in bezig zijn, spullen worden met ossenkarren, getrokken door Zebu's of waterbuffels, heen en weer gesjouwd en dezelfde karren worden gebruikt voor de bewerking van het land. Naar gelang we verder rijden wordt het heuvelachtiger. Eenmaal weer van de snelweg af rijden we de bergen in, al zigzaggend naar een hoogte van bijna 1400 meter. Onderaan de helling stopt Sum-le bij een heiligdom waar, tijdens het bevestigen van een soort laurierbladen aan beide buitenspiegels, gebeden wordt voor een veilige rit. Een soort boeddhistisch St. Christoffel ritueel. Blijkbaar vindt men dit nodig, het is inderdaad een gevaarlijke weg, vrij steil, vol bochten en met redelijk veel vrachtverkeer. Dat het ook wel eens mis gaat zien we ergens halverwege waar een geladen vrachtwagen door zijn remmen is geschoten en de rotsen als stootblok heeft gebruikt. Langs de weg zijn op diverse plaatsen parkeerplaatsen waar met behulp van waterslangen de remmen gekoeld worden.
In Kalaw aangekomen zoeken we ons hotel (Hill Top Villa), op 5 minuten rijden boven het dorp, met normaal gesproken een mooi vergezicht als uitzicht. Helaas is er vandaan weinig van te zien door de motregen en mist. We hebben een mooi, authentiek ingericht, chalet met alles erop en eraan behalve airco maar die missen we niet want het is op deze hoogte, en met dit weer, slechts zo'n 22 graden. We dragen voor de eerste keer deze vakantie een shirt met lange mouwen. Dit zou overigens een prima temperatuur zijn voor onze trekking morgen maar dan zou het wel iets droger mogen zijn. Internet is er wel maar de switch heeft wateroverlast dus werkt vandaag even niet. Misschien morgen.....?
We hebben nog tijd genoeg, laten ons door het weer niet tegenhouden en besluiten nog even terug het dorp in te lopen om te lunchen, een wandeling van een half uurtje bergaf. De caloriën van de lunch worden er op de terugweg wel weer ruim afgelopen.
In een van de winkels kopen we een fles lokale rode wijn, je moet immers alles een keer proeven.... Het dorp blijkt tevens een leuke markt te zijn waar voornamelijk de locals hun inkopen doen. We zien daar hoe de gedroogde Betelpruimen (vrucht van de Arekapalm) versneden worden en, ingesmeerd met gebluste kalk, verpakt in hartvormige Betelbladeren waarop men vervolgens kauwt. Door het looizuur wordt de speekselvorming opgewekt, de alkaloïde zorgt voor een opwekkend effect en de kleurstoffen kleuren het speeksel rood. Gebruikers hiervan spugen het rode speeksel te pas en te onpas op straat waardoor het soms lijkt of er een slachting heeft plaatsgevonden. Betel hoort tot de familie van de pepergewassen en wordt gezien als nationale drug van Myanmar en door veel locals, voornamelijk mannen, gebruikt. We gaan het zelf maar niet uitproberen.
Nu we het toch over cultuur hebben; nagenoeg alle vrouwen smeren hun gezicht en dat van hun kinderen dagelijks in met licht okerkleurige cosmetica, gewonnen uit de bast van de Thanakaboom. De schors van deze boom wordt met water op een maalsteen fijngewreven, wat een pasta oplevert die een gladde en schone huid en bescherming tegen zon en stof zou waarborgen. Het wordt in meer of mindere mate op het gezicht gesmeerd wat soms leidt tot camouflage-achtige taferelen.
In de badkamer van ons huidige hotel staat een maalsteen en een Thanakatak dus Jozien kan zich uitleven.
De rode wijn is laten we zeggen "anders", Jozien proeft een vage portsmaak en ik proef er alcoholhoudend vruchtensap met in de verte iets van kruidnagel in. We zullen geen tweede fles meer kopen deze reis dus vul nu zelf maar in hoe het smaakt.
Het diner in het hotelrestaurant smaakt in elk geval wel goed vanavond, we zijn de enige gasten in het restaurant en krijgen dus de volle aandacht van het driekoppige personeel.
Er vallen hier niet alleen kortstondige, hevige, tropische buien, het kan ook gewoon regenen. Zoals vandaag dus. Vannacht is het begonnen en zowat de hele weg naar Kalaw is het nat gebleven. Ook vanmiddag blijft het miezeren.
We zijn na het ontbijt om 7.30 vertrokken. Het eerste stuk hebben we de "Highway" genomen om even een stukje op te schieten. Waarom deze weg ooit is aangelegd is een raadsel, over een traject van ca. 180 km spotten we hooguit 25 auto's en vrachtverkeer ontbreekt totaal. Wel zijn er af en toe fietsers op de weg en ossenkarren erlangs. Aangezien langs deze weg nog totaal geen bebouwing is krijg je meer van de natuur mee dan langs de oude weg, alleen jammer dat het zicht beperkt is door regen en mist. We rijden tussen de rijstvelden waar regelmatig locals in bezig zijn, spullen worden met ossenkarren, getrokken door Zebu's of waterbuffels, heen en weer gesjouwd en dezelfde karren worden gebruikt voor de bewerking van het land. Naar gelang we verder rijden wordt het heuvelachtiger. Eenmaal weer van de snelweg af rijden we de bergen in, al zigzaggend naar een hoogte van bijna 1400 meter. Onderaan de helling stopt Sum-le bij een heiligdom waar, tijdens het bevestigen van een soort laurierbladen aan beide buitenspiegels, gebeden wordt voor een veilige rit. Een soort boeddhistisch St. Christoffel ritueel. Blijkbaar vindt men dit nodig, het is inderdaad een gevaarlijke weg, vrij steil, vol bochten en met redelijk veel vrachtverkeer. Dat het ook wel eens mis gaat zien we ergens halverwege waar een geladen vrachtwagen door zijn remmen is geschoten en de rotsen als stootblok heeft gebruikt. Langs de weg zijn op diverse plaatsen parkeerplaatsen waar met behulp van waterslangen de remmen gekoeld worden.
In Kalaw aangekomen zoeken we ons hotel (Hill Top Villa), op 5 minuten rijden boven het dorp, met normaal gesproken een mooi vergezicht als uitzicht. Helaas is er vandaan weinig van te zien door de motregen en mist. We hebben een mooi, authentiek ingericht, chalet met alles erop en eraan behalve airco maar die missen we niet want het is op deze hoogte, en met dit weer, slechts zo'n 22 graden. We dragen voor de eerste keer deze vakantie een shirt met lange mouwen. Dit zou overigens een prima temperatuur zijn voor onze trekking morgen maar dan zou het wel iets droger mogen zijn. Internet is er wel maar de switch heeft wateroverlast dus werkt vandaag even niet. Misschien morgen.....?
We hebben nog tijd genoeg, laten ons door het weer niet tegenhouden en besluiten nog even terug het dorp in te lopen om te lunchen, een wandeling van een half uurtje bergaf. De caloriën van de lunch worden er op de terugweg wel weer ruim afgelopen.
In een van de winkels kopen we een fles lokale rode wijn, je moet immers alles een keer proeven.... Het dorp blijkt tevens een leuke markt te zijn waar voornamelijk de locals hun inkopen doen. We zien daar hoe de gedroogde Betelpruimen (vrucht van de Arekapalm) versneden worden en, ingesmeerd met gebluste kalk, verpakt in hartvormige Betelbladeren waarop men vervolgens kauwt. Door het looizuur wordt de speekselvorming opgewekt, de alkaloïde zorgt voor een opwekkend effect en de kleurstoffen kleuren het speeksel rood. Gebruikers hiervan spugen het rode speeksel te pas en te onpas op straat waardoor het soms lijkt of er een slachting heeft plaatsgevonden. Betel hoort tot de familie van de pepergewassen en wordt gezien als nationale drug van Myanmar en door veel locals, voornamelijk mannen, gebruikt. We gaan het zelf maar niet uitproberen.
Nu we het toch over cultuur hebben; nagenoeg alle vrouwen smeren hun gezicht en dat van hun kinderen dagelijks in met licht okerkleurige cosmetica, gewonnen uit de bast van de Thanakaboom. De schors van deze boom wordt met water op een maalsteen fijngewreven, wat een pasta oplevert die een gladde en schone huid en bescherming tegen zon en stof zou waarborgen. Het wordt in meer of mindere mate op het gezicht gesmeerd wat soms leidt tot camouflage-achtige taferelen.
In de badkamer van ons huidige hotel staat een maalsteen en een Thanakatak dus Jozien kan zich uitleven.
De rode wijn is laten we zeggen "anders", Jozien proeft een vage portsmaak en ik proef er alcoholhoudend vruchtensap met in de verte iets van kruidnagel in. We zullen geen tweede fles meer kopen deze reis dus vul nu zelf maar in hoe het smaakt.
Het diner in het hotelrestaurant smaakt in elk geval wel goed vanavond, we zijn de enige gasten in het restaurant en krijgen dus de volle aandacht van het driekoppige personeel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
